بیداری تروماتیک Italbasket

برای ایتال بسکت تقریبا غیرممکن بود. با این حال، خوب بود که تلاش کردم. شاید ما بازیکنی منفعل از این نوع نبودیم، اما با درصد کم شوت های زمینی (7 از 30 از 3)، حتی فکر کردن به پیروزی مقابل تیم ملی بسکتبال ایالات متحده دشوار می شود. فشار بیش از حد به ما، فشار بیش از حد بر آنها. مسابقات جهانی تیم ملی بسکتبال ایتالیا در مرحله یک چهارم نهایی به پایان رسید با باخت منفعل سنگین: 100 بر 63. از سال 2016 تا به امروز، تیم ایالات متحده “تنها” چهار بار دیگر در مسابقاتی مانند بازی های المپیک و جام جهانی با بیش از 30 امتیاز قهرمان شده است. دو بار در بازی های المپیک ریو 2016 مقابل چین و ونزوئلا، سپس ژاپن در جام جهانی 2019 و در نهایت بار دیگر در بازی های المپیک 2020 توکیو مقابل ایران.

خلاصه همیشه برای آمریکایی ها پیش نمی آید که حریفان خود را به این شکل آسفالت کنند. برای پنجمین بار علیه ما اتفاق افتاد: شرم آور است. همچنین به این دلیل که عملکردی از این دست خطر از دست دادن تمرکز روی تمام کارهایی را که آتزوری تا کنون انجام داده اند را به همراه دارد. پس از باخت پر شور مقابل لیتوانی، آمریکایی‌ها به میدان رفتند که می‌دانستند دیگر نمی‌توانند از پس یک اشتباه دیگر برآیند. خواب دیدیم اما اکنون زمان بیدار شدن است و با واقعیت مقابله کنید. واقعیتی که بدون شک تعادل بسیار مثبتی دارد.

استعفا بده

در تاریخ بلوز ما پنج نفر از 4/5 NBA داشته ایم. به عنوان مثال، در مسابقات قهرمانی اروپا 2015، زمانی که آندره آ بارگنانی، مارکو بلینلی، دانیلو گالینیاری و لوئیجی داتومه هر چهار به طور همزمان برای باشگاه های آمریکایی بازی کردند. با این حال مسابقات کشوری از مقام پنجم بالاتر نرفت. این تیم ملی به‌عنوان فردی قوی‌ترین تیم تاریخ نیست، اما بسکتبال – مطمئناً ما کسانی نیستیم که به آن آموزش می‌دهیم – یک ورزش تیمی است. تیم لعنتی در واقع، در بسکتبال، یا این مایکل جردن است که می‌تواند شیکاگو بولز را به پیروزی برساند (و یک برد بزرگ به دست می‌آورد)، یا حتی یک نفر نمی‌تواند واقعاً تفاوت ایجاد کند. در Italbasket مارکو پوزکو، دقیقاً آمیزه ای از گروه بود که این جادو را ایجاد کرد.. گروهی زیبا که قادر به الهام بخشیدن، از دست دادن، احیا و بازگشت به هم هستند.

همه توسط یک رهبر هدایت می شد که وقتی در زمین بود بازیکن خوبی بود. اما به عنوان یک مربی، او تقریباً زیباتر به نظر می رسد. او همیشه در مرحله یک چهارم نهایی تیم ملی در سال 1998 حضور داشت (از قضا همیشه مقابل آمریکا). او در این پیاده روی جهانی است. زمانی که ایتالیا در دومین بازی دور مقدماتی اول به جمهوری دومینیکن باخت، اشتباه شروع شد. پوزکو حتی اخراج شد. مطبوعات آسان نیستند: “غرور کافی نیست (به نقل از فن پیج)”، “Sprofondo Italia (به نقل از Il Giornale)”، “Italia che botta (به نقل از La Gazzetta dello Sport)”. با این حال، از پاییز امسال، او با روحیه رقابتی بهترین روزهای خود بازگشته است.

ایتالیا بازی به بازی ارزش خود را افزایش داد و به بازی باورنکردنی مقابل صربستان دست یافت که در آن اتفاق غیرقابل تصور با کامبک دیدنی -16 در وقت سوم رخ داد. نکاتی در مورد عملکرد سیمون فونتکیو (30 امتیاز) و جیجی داتومه. اولین نفری که گفتمان «آمریکایی‌ها» را با پیراهن آبی که همیشه ناامید کرده‌اند، مطرح کرد. این استثناست که قاعده را ثابت می کند. فوروارد کوچک یوتا جاز با پیراهن آبی هیچ فشاری را احساس نمی کند، برعکس، بیشتر هیجان زده می شود. برای هم تیمی هایش بد نیست، اما اگر بخواهد می تواند ورزش دیگری انجام دهد.

از سوی دیگر، جیجی داتومه پس از جام جهانی بسکتبال را کنار خواهد گذاشت (این برای آتزوری ها تمام نشده است، زیرا اکنون چالش های رنکینگ آغاز شده است). شرم آور است که سابق بوستون-دیترویت دیگر این بازی را انجام نمی دهد زیرا در مجموع با وجود سنش هنوز نشان می دهد که می تواند آن را به خوبی بازی کند. از صربستان، از طریق پورتوریکو (یک برد دیگر 73 بر 57) با پایانی که همه می دانیم وارد آمریکا شدیم. با این حال، اکنون باید به فردا فکر کنیم که در این مورد با المپیک پاریس همخوانی دارد. مقدماتی هنوز به دست نیامده است و مطمئناً از طریق تورنمنت های مقدماتی انجام خواهد شد: تنها دو اروپایی اول جام جهانی را پشت سر خواهند گذاشت. اما موارد ضروری وجود دارد، گروه نیز. فقط باید همینجوری بازی کنیم، شاید با ترس کمتر.

پوزکو، به سادگی منحصر به فرد

ما با تمرکز بر مردی که همه چیز را ممکن کرد، پایان می دهیم: جیانمارکو پوزکو. بدون کمیسر فنی، فقط پوز. در زندگی نامه خود – هیجان انگیز. زندگی من به عنوان غیرقابل توقف (موندادوری) – او گفت: “غروب یکشنبه ای نبود که طلوع خورشید را با نوشیدنی در دست ندیدم.” اغلب کاشی های زیادی یا کاشی های سخت. چه کسی می داند چند نفر از شما من را در هالیوود در میلان با دو لیوان در دست و یک سیگار در دهان دیده اید.» این برای این است که مشخص شود این بازیکن از چه ساخته شده است. از زمانی که او مربی شد، تغییر چندانی نکرده است: کنفرانس های مطبوعاتی عصبانی، نمایشنامه های کنار دادگاه، اشک ها، جیغ ها، نفرین ها، شادی ها، دردها، همه با زبان های رنگارنگ و به هیچ وجه آکادمیک پوشیده شده است. گویی پیرینو یا جیانبوراسکا ناگهان از دانش آموزان بی انضباط به معلمان ابتدایی تبدیل شدند. چطور ممکن است خودشان نباشند؟

با بازگشت به جام جهانی، سخنان او در حاشیه بازی مقابل ایالات متحده شاید بهترین میراث ورزشی آن تجربه باشد که مطمئن هستیم هنوز نوشته نشده است. پسرها استثنایی بودند، متاسفانه شانس کم بود. آنها بازی فوق العاده ای انجام دادند اما من به پسرانم افتخار می کنم. ما تلخ هستیم زیرا همه را وادار کردیم باور کنند که می‌توانیم برنده شویم، پایان تاریخی پایان دادن به 8 جایگاه برتر. اگر با آمریکا بازی نمی کردیم به نیمه نهایی می رسیدیم، مطمئنم. فقط به این دلیل که به پسرهایم فکر می کنم. ما در مسیر درستی برای آینده هستیم، دو بازی داریم که در آن من نیز شروع به فکر کردن در مورد چیزها خواهم کرد.” منظری که مهم نیست از چه زاویه ای می خواهید به آن نگاه کنید، دقیقاً زیر نظارت پوز اصلاح ناپذیر. چشم

مقاله بیداری تروماتیک Italbasket توسط Rivista Contrasti است.